Nieuws

Als Romeinse Ridder in Wierden – met papegaai, speen en mysterieuze vleesreepjes.

Een episch epos vol afzeggingen, helden, hongersnood en een mythische Daarlenaar met goddelijke kuiten.

WIERDEN – In een wereld waar voetbal op vrijdagavond heilig is en de kantine een heiligdom, was er deze week één team dat alle wetten tartte: DETO 35+. Of nou ja… wat er nog van over was.

De jacht naar een elftal begon al op maandag, toen bleek dat de helft van de selectie was uitgewaaierd over het noordelijk halfrond met bezigheden die variëren van totaal onnodig tot ronduit bizar. Een korte greep uit het absenteïsme:

René Nijhof vloog naar Glasgow om daar zijn duif Fred op te halen. Niet zomaar een duif, nee: een duif met meer prijzen dan Lionel Messi op z’n nachtkastje. Fred is naar verluidt de eerste postduif met een eigen LinkedIn-pagina.

Rutger Beuving moest zijn nationale titel verdedigen op het NK Figuurzagen. In Winsum. Voor wie denkt “da’s een grap”: nee hoor. Rutger zaagde in exact 3 minuten een houten replica van Arjen Robben.

Derby Krommendijk, voorzitter van zo’n beetje alles behalve het weer, had een vergadering bij de kinderopvang over “het optimaal benutten van een speen”. Uiteraard zat hij voor, schreef hij de notulen én nam hij het pauzehapje mee. Een alleskunner.

Corné Bal liet een levensgrote papegaai tatoeëren op z’n oorlel. Volgens insiders herhaalt de vogel alles wat zijn vrouw zegt, maar dan sarcastisch.

Keeper Martijn was bij zijn oma’s 200e verjaardag. Ze blies 200 kaarsjes uit én brak het wereldrecord “langste breipatronenquiz”. Wat een vrouw.

Maar toen… DAARLE!

In ons uur van nood kwam uit de mist van de tijd Alke Laarman gereden. Te paard. Gehuld in een cape van geitenwol, gewapend met scheenbeschermers van marmer. Afkomstig uit Daarle, het dorp dat volgens de legende meer inwoners heeft dan China, en gesticht is door Julius Caesar zelf tijdens een weekendje weg.

Alke – ook wel de “Witte Wolf van West-Twente” genoemd – nam het team op sleeptouw met een tackle die de grasmat van veld 3 tot in Enter deed beven. Dankzij deze mythische Daarlenaar stond DETO weer fier bovenaan.

Resultaat van de wedstrijd? Niemand weet het meer. Iedereen was te druk met staren naar de kuiten van Alke.

De Kantine: Drama van Olympisch Kaliber

SVZW, onze gastheer, had er duidelijk weinig trek in. De kantine was een soort post-apocalyptisch IKEA-magazijn zonder sfeer.

Geen voetbal op tv. Geen muziek. Geen biertap. Geen snackmuur. Geen magie. Niets. Nada. Noppes.

Na 42 minuten zwaar onderhandelen (“Doen jullie ook bitterballen of bijten we gewoon op onze eigen tanden?”) verscheen er uit het niets een schaal met wat op Aziatische kipstukjes leek, maar mogelijk ook gerecycled regenjassenmateriaal was.

Wél met saus. Dus dat was wat.

De ereleden van SVZW – rusten zij in vrede – draaiden zich zó vaak om in hun graf dat ze inmiddels fossiele brandstof zijn geworden.

Eindconclusie:

DETO 35+ is geen team. Het is een levenservaring.

Met of zonder spelers, met of zonder snack… wij zijn er.

In weer, wind en Wierden.

Met Fred. Met speen. Met papegaai.

En altijd, altijd, met humor.